Henri Becquerel

Henri Becquerel (ur. 15.12.1852 w Paryżu, zm. 25.08.1908 w Croisic) – francuski chemik i fizyk. Przyczynił się do rozwoju badań nad promieniotwórczością, za co został nagrodzony Noblem w 1903 roku.

Henri Becquerel w młodości

Henri Becquerel urodził się w rodzinie akademickiej. Zarówno jego ojciec, Alexander Edmond Becquerel, jak i dziadek Antoine Cesar byli naukowcami.

Becquerel uczęszczał do liceum Louis-le-Grand, jednej z najbardziej prestiżowych szkół w ówczesnej Francji. Już od wczesnej młodości lubił przedmioty ścisłe. W 1872, mając 20 lat poszedł do Ecole Polytechnique. Szkołę ukończył w dwa lata. Następnie dostał się do Ecole des Pontes at Claussees. Po trzech latach nauki otrzymał stopień inżyniera.

Osiągnięcia Zawodowe i Naukowe

W 1877 roku rozpoczął pracę w Ecole des Pontes at Claussees, jako inżynier. Równocześnie pracował jako młodszy wykładowca w Ecole Polytechnique, gdzie w późniejszym czasie został profesorem, przejmując stanowisko po swoim ojcu.

W 1878 roku zaangażował się w pracę w Muzeum Historii Naturalnej, gdzie pracował jako asystent swojego ojca. Tutaj również przejął po nim stanowisko.

Początkowo w swoich badaniach Becquerel skupiał się prawie wyłącznie na optyce. Jego pierwsze eksperymenty dotyczyły obrotów światła spolaryzowanego przez pola magnetyczne. Następnie zajął się podczerwienią, obserwując fale w kryształach w których zachodziła fosforescencja. Dzięki tym badaniom Becquerel otrzymał stopień doktora fizyki na uniwersytecie w Paryżu w 1888 roku.

Po odkryciu przez Marię Curie-Skłodowską i Pierra Curie radioaktywności, Becquerel postanowił sprawdzić, czy istnieje jakieś powiązanie między promieniowaniem X, a naturalnie zachodzącą fosforescencją. Te badania zapoczątkowały serię eksperymentów, jakie przeprowadzał ze światłem.

Po swoim ojcu odziedziczył sole uranu, które cechowały się fosforescencją. Kiedy umieścił sole w pobliżu zakrytej płytki fotograficznej zauważył, że płytka robi się zamglona. Działo się tak ze wszystkimi solami uranowymi. Becquerel doszedł do wniosku, że jest to właściwość atomu uranu.

W późniejszych badaniach nad uranem Becquerel dowiódł, że promieniowanie emitowane przez pierwiastek różni się od promieniowania X tym, że można je odbić polem magnetycznym, lub elektrycznym. Za to odkrycie Becquerel został nagrodzony Noblem w 1903 roku, wraz z Pierrem i Marią Curie.

W późniejszym czasie Becquerel pracował nad właściwościami fizycznymi kobaltu, niklu i ozonu, oraz prowadził badania nad sposobem, w jaki kryształy pochłaniają światło. To z kolei prowadziło do badań nad polaryzacją światła.

W wyniku pracy z substancjami radioaktywnymi na jego skórze pojawiły się poparzenia, z których nie mógł się do końca wyleczyć.

Nagrody

Poza nagrodą Nobla, Becquerel został również wybrany członkiem francuskiej Akademii Nauk, gdzie ostatecznie został sekretarzem. Wybrano go też członkiem berlińskiej Akademii Królewskiej.

Życie Prywatne

Becquerel ożenił się z Mille Janin. Para doczekała się jednego syna, Jeana, który urodził się w 1878 roku. Jean postanowił pójść w ślady ojca i również został naukowcem.

Henri Becquerel zmarł 25 sierpnia 1908 roku.