Licznik Geigera-Milllera

Licznik G-M - rodzaj gazowego detektora promienimowania jonizującego o zakresie napięcia roboczego leżącym w obszarze wyładowania koronowego. Typowy licznik G-M ma formę kondensatora cylindrycznego wypełnionego gazem szlachetnym. Katodę stanowią zewnętrzne ścianki, anodę - drut przebiegający w osi symetrii. Wokół centralnej elektrody (anody) istnieje niejednorodne silne pole elektryczne, wywołane przyłożonym napięciem. Pojawienie się tam swobodnego elektronu, w wyniku przejścia cząstki promieniowania jonizującego, inicjuje wyładowanie koronowe; ilość wytworzonych w nim swobodnych elektronów zależy wyłącznie od parametrów detektora, nie zależy od energii jonizującej cząstki. Wyładowanie zostaje zakończone dzięki domieszkom wieloatomowych cząstek organicznych, np. alkoholu (w tzw. detektorach samogasnących), lub poprzez obniżenie napięcia zasilającego, następujące automatycznie po wyłaciowaniu (w tzw. detektorach niesamogasnących). Liczniki G-M stosuje się w prostych układach detekcyjnych. Zaletą jest prostota i taniość, wadą — brak informacji o energii rejestrowanych cząstek. Wykorzystywane są do rejestracji promieniowania alfa i beta (tzw. liczniki G—M okienkowe) lub beta i gamma (liczniki G—M cienkościenne) tylko gamma (liczniki G—M grubościenne). Licznik wynaleźli (1928) niemieccy fizycy: Hans Geiger i Walther Mller