Komety

Ciała niebieskie poruszające się po orbitach eliptycznych, parabolicznych lub hiperbolicznych, przy czym płaszczyzny ich orbit są nachylone pod różnymi kątami względem ekliptyki. W zależności od wielkości okresu obiegu k. dzielimy na ktrótkookresowe i długookresowe. K. noszą nazwy ich odkrywców lub nazwy nawiązujące do ich wyglądu. Centralną częścią k. jest jądro, składające się z lodu, zestalonych gazów oraz krzemianów i metali (). Średnice jąder wielkich k. wynoszą 10-20 km. Jądro k. zawiera prawie całą jej masę, która dla przeciętnych komet wynosi kg. Temperatura na powierzchni jądra zależy od jej odległości od Słońca i od jej albedo. Gdy kometa zbliża się do Słońca, promieniowanie słoneczne zaczyna uwalniać z jądra gazy i cząstki pyłu. Jądro otacza się pyłowo-gazową atmosferą, tzw. głową (coma). Głowa ma na ogól kształt kulisty i olbrzymie rozmiary, ale jej gęstość i masa są znikome. Najbardziej charakterystyczną częścią k. jest jej warkocz. Powstaje on jedynie on jedynie u wielkich k. podczas ich przechodzenia w pobliżu Słońca. Warkocz składa się właściwie z dwóch warkoczy: jonowego i pyłowego. Warkocz jonowy tworzą zjonizone atomy i cząsteczki gazów, ulatujące z jądra i głowy komety. Oddziaływuje on z wiatrem słonecznym. Warkocz pyłowy to cząstki pyłów. Przeważająca część warkoczy jest skierowana w stronę przeciwną niż Słońce. Jedna z teorii zakłada, że k. powstały równocześnie z Układem Słonecznym. Większość komet przebywa w obłoku Oorta