Born Max

(1882-1970) niemiecki fizyk. W 1926 podał statystyczną interpretację funkcji falowej (kwadrat amplitudy funkcji falowej obiektu kwantowego opisuje prawdopodobieństwo znalezienia tego obiektu w danym stanie), za co został laureatem Nagrody Nobla w 1954 (obok W.W. Bothego). Był współautorem (1925-1926, wraz z W. Heisenbergiem i P. E. Jordanem) jednego z równoważnych sformułowań mechaniki kwantowej (tzw. mechaniki macierzowej). W latach trzydziestych wraz z L. Infeldem zajmował się zagadnieniami nieliniowymi w elektrodynamice. W młodości uczeń H.Minkowskiego, D.Hilberta, J.J. Thomsona. Następnie profesor uniwersytetów w Berlinie (1915), we Frankfurcie (1919-1921), w Getyndze (1921-1933). W 1933 zmuszony do emigracji, został profesorem uniwersytetu w Edynburgu (1936-1953); współpracował m.in. z P.A.M.Dirakiem, E. Fermim, MGoeppert-Mayer, W. Heisenbergiem, L.Infeldem, P.E.Jordanem, A, Michelsonem, J.R.Oppenheimerem, W.Paulim, C.V. Ramanem, O. Sternem.