Philipp Lenard

Philipp Lenard (07.06.1862 r w Bratysławie, zm. 20.05. 1947 w Masselhausen) – niemiecki fizyk, otrzymał nagrodę Nobla za pracę nad promieniowaniem katodowym. Prowadził badania nad fosforescencją i luminescencją. Otrzymał wiele nagród i honorów, jednak uważał, że jest ignorowany, stąd wiele jego ataków na środowisko naukowe. Współpracował z reżimem hitlerowskim oraz jest odpowiedzialny na stworzenie pojęcia „fizyka aryjska”.

Philipp Lenard w młodości

Ojciec Lenarda był zamożnym producentem i hurtownikiem wina. Jego matka zmarła niedługo po narodzinach Lenarda, był więc wychowywany przez ciotkę, która w późniejszym czasie poślubiła jego ojca.

Naukę rozpoczął w Królewskiej Szkole Katolickiej w Bratysławie. Jak napisał w swojej autobiografii, szkoła i jej poziom bardzo mu imponowały, a zwłaszcza osobowość jego nauczyciela fizyki - Virgila Klatta.

Po zakończeniu nauki w gimnazjum chciał uczyć się dalej, jednak jego ojciec się temu sprzeciwiał. W 1880 roku Lenardowi udało się przekonać ojca i zaczął studiować fizykę oraz chemię w Wiedniu, a potem Budapeszcie.

W 1883 roku zdał egzamin wstępny na uczelnię w Heidelberg w Niemczech, gdzie spędził cztery lata studiując fizykę pod okiem Roberta Bunsena. Uniwersytet ukończył w 1887 roku ze stopniem doktora.

Osiągnięcia naukowe i zawodowe w XIX w.

Początkowo zajmował się mechaniką i to jej dotyczyła pierwsza praca naukowa, którą napisał. Jednak dość szybko mu się znudziła i postanowił zająć się fosforescencją i luminescencją. Zjawiska te interesowały go od wczesnej młodości. Pracując z astronomem W. Wolfem starał się zrozumieć luminescencję kwasu piroglikolowego, używanego do wywoływania fotografii. Odkrył, że jego jasność zależała od stopnia oksydacji kwasu.

W tym samym czasie prowadził badania nad magnetyzmem, oraz nad substancjami, które w naturalny sposób charakteryzowały się luminescencją, jak siarczan wapnia. Badania te prowadził wraz ze swoim byłym nauczycielem Virgilem Klattem. Odkryli razem, że siarczan wapnia świeci w ciemności tylko po wcześniejszym naświetleniu, ale pod warunkiem, że ma w sobie śladowe ilości metali ciężkich jak miedź. To od zawartości metali zależał kolor, intensywność oraz długość naświetlenia. Te badania były początkiem pracy, którą Lenard kontynuował przez kolejne 18 lat.

Lenard po raz pierwszy zetknął się z promieniowaniem katodowym jeszcze w czasie studiów w Heidelberg. Pracował nad tezą, wysuniętą przez Hertza, że promieniowanie katodowe było analogiczne do ultrafioletu. Jego badania obaliły tę tezę.

W 1892 roku Philipp Lenard pracował jako asystent Hertza na uniwersytecie w Bonn, gdzie dostał od zapracowanego zwierzchnika zadanie przeprowadzenia dalszych badań nad odkrytym przez Hertza promieniowaniem X. Dzięki temu zadaniu odkrył zjawisko nazwane na jego cześć oknem Lenarda. Po wielu eksperymentach opublikował w 1894 roku pracę, która opisywała eksperymenty przeprowadzone nad promieniowaniem X, oraz promieniowaniem katodowym. Opisał w niej urządzenie, które pozwalało badać promienie, oraz powodowaną przez nie fluorescencję.

Osiągnięcia naukowe i zawodowe w XX w.

Po zakończeniu pracy nad tym zadaniem, Philipp Lenard zajął się efektem fotoelektrycznym odkrytym przez Hertza. W czasie eksperymentów odkrył, że liczba elektronów uciekających z metalu jest proporcjonalna do energii światła, a prędkość jest niezależna od ich ilości i zmienia się zależnie od długości fali. Jego odkrycia kolidowały z ówczesnym rozumieniem atomu i zostały wyjaśnione dopiero w 1905 roku, kiedy tematem zainteresował się Einstein. Lenard nigdy nie wybaczył Einsteinowi odkrycia prawa kwantów. Uważał, że to jemu należała się cała chwała.

Aby przeprowadzić eksperyment Lenard skonstruował lampę 3-elektrodową, która jest używana do dzisiaj w technice radioelektrycznej.

W 1903 roku zaproponował własny model atomu. Części składowe atomu nazwał dynamidami. Były one bardzo małymi cząstkami znajdującymi się daleko od siebie. Wyobrażał je sobie jako elektryczne dipole połączone równoważącymi się ładunkami o przeciwnych znakach. Ich ilość była równa masie atomowej. Jądro według jego teorii było znikomą częścią atomu. Na tej podstawie Lorentz sformułował swoją teorię elektronu.

Lenard był genialnym fizykiem eksperymentalnym, ale nie teoretycznym. Część jego odkryć była bardzo ważna dla przyszłości fizyki, jednak miał tendencję do nadawania wszystkiemu większego znaczenia niż miało naprawdę. Mimo wielu odznaczeń i honorów, uważał, że jest lekceważony, przez co atakował i próbował dyskredytować prace innych fizyków.

Późniejsze Życie

Lenard dołączył do partii nazistowskiej dzięki czemu został szefem fizyków aryjskich. Jednym z jego zadań na stanowisku było dyskredytowanie pracy naukowców pochodzenia żydowskiego. W późniejszym czasie zlecono mu również stworzenie bomby atomowej.

Życie Prywatne

Niewiele wiadomo na temat prywatnego życia Lenarda. Nie znamy daty jego ślubu z Kathariną Schlehner. Nie wiemy również, czy para doczekała się dzieci.

Lenard zmarł 20 maja 1847 w Messelhausen.