Michael Faraday

Michael Faraday (22.09.1791 w Newington, zm. 25.08.1867 w Hampton Court) – Angielski fizyk i chemik, urodził się w bardzo biednej rodzinie. Osiągnął wiele w czasach, kiedy nauka była zarezerwowana dla bogatych. Znany jest głównie z klatki Faradaya oraz efektu Faradaya.

Młodość

Michael Faraday urodził się jako trzecie dziecko Jamesa i Margaret Faraday. Jego ojciec był kowalem o słabym zdrowiu. Przed poślubieniem Jamesa, jego matka była służącą. Michael Faraday uczęszczał do publicznej szkoły, którą ukończył mając trzynaście lat. Aby podreperować rodzinny budżet zaczął pracować roznosząc książki dla księgarni. Ciężko pracował, czym zaimponował swojemu pracodawcy. Po roku dostał awans i zaczął się uczyć introligatorstwa.

Michael Faraday był spragniony wiedzy. Każdą wolną chwilę spędzał czytając książki, które miał składać. Najbardziej fascynowały go książki naukowe, a głównie Encyklopedia Britannica i Rozważania o Chemii. Godziny spędzone na czytaniu nie tylko pogłębiły jego wiedzę, ale też ukierunkowały jego życie. To właśnie w księgarni Georgea Riebau narodziło się w Faradayu zainteresowanie elektrycznością.

W 1812 roku, Michael Faraday otrzymał od stałego bywalca księgarni, naukowca Humphry'ego Davy bilety na cztery wykłady. W podzięce wysłał mu książkę z notatkami, które na nich poczynił. Miała ona trzysta stron. Davy zaproponował Faradayowi pracę sekretarza, po wypadku, jakiemu uległ podczas pracy z azotem, w którym uszkodził wzrok. W 1813 dostał stanowisko Asystenta w Royal Institution.

Osiągnięcia Naukowe

Faraday rozpętał burzę wśród fizyków swoimi osiągnięciami w dziedzinach magnetyzmu i elektryczności. Jego praca nad elektrycznością miała ogromny wpływ na rozwój matematyki. Pierwszy sukces odniósł, kiedy udało mu się zbudować silnik elektryczny. Eksperymenty i wynalazki, którymi wtedy się zajmował stały się fundamentem nowoczesnej technologii elektromagnetycznej. Zajął się pracą nad elektromagnetycznymi właściwościami materiałów i w efekcie stał się ekspertem w tej dziedzinie. Kolejne siedem lat Faraday poświęcił szkłom okularowym oraz borokrzemianowi ołowiu, którego w późniejszym czasie użył, aby połączyć światło z magnetyzmem.

Dwa lata po śmierci Humphry'ego Davy'sa Faraday podjął serię eksperymentów podczas których odkrył indukcję elektromagnetyczną. Odkrył, że zmieniające się pole magnetyczne wytwarza pole elektryczne. Użył swoich badań, aby stworzyć dynamo. W roku 1839 przeprowadził serię badań, aby poznać naturę elektryczności. Aby wywołać przyciąganie elektrostatyczne, elektrolizę i magnetyzm używał „statycznych” baterii i „zwierzęcej elektryczności”.

Pracował nad teorią, że elektromagnetyzm przepływał w przestrzeń dookoła przewodnika, która na początku została odrzucona. Dzisiaj jest podstawą elektromechaniki. Niestety Faraday nie dożył momentu, kiedy jego praca została powszechnie przyjęta za prawdziwą.

W 1845 roku, pracując nad teorią, że różne materiały niezauważalnie odpychają pole elektromagnetyczne odkrył diamagnetyzm. Odkrył również, że płaszczyzna światła spolaryzowanego liniowo, może być odwrócona przez zastosowanie zewnętrznego pola magnetycznego ustawionego w kierunku, w którym poruszało się światło. Dzisiaj nazywamy to efektem Faradaya. Eksperyment pokazał również, że ładunek znajduje się tylko po zewnętrznej stronie naładowanego przewodnika, bez wpływu na ciała znajdujące się wewnątrz. Odkrycie zostało nazwane klatką Faradaya i jest wykorzystywane do dzisiaj.

Faraday przyczynił się również do rozwoju chemii. Studiował chlor, udało mu się doprowadzić niektóre gazy do stanu ciekłego, eksperymentował ze stopami stali i wytworzył kilka nowych rodzajów szkieł optycznych. Odkrył benzen oraz prawa elektrolizy.

Późniejsze Życie

W roku 1824 Faraday został wybrany członkiem Royal Society. Rok później został dyrektorem laboratorium. W 1833 został profesorem chemii. Pozycję tę piastował aż do swojej śmierci. Poza badaniami, które tam prowadził, pracował również nad projektami dla odbiorców prywatnych oraz brytyjskiego rządu. Współpracował również z Galerią Narodową przy konserwacji obrazów.

W latach 1827 – 1860 wykładał na Royal Institution.

Faraday dostał propozycję wyniesienia do stanu szlacheckiego, ale odmówił.

Życie Prywatne

W czerwcu 1812 poślubił Sarah Bernard, córkę złotnika. Para poznała się w kościele, zostali sobie przedstawieni przez rodziny. Zmarł bezdzietnie 25 sierpnia 1867 roku. Za życia zaproponowano mu pochówek na Westminster Abbey, gdzie leżeli królowie, oraz zasłużeni fizycy, jak na przykład Isaac Newton. Odmówił na rzecz skromniejszej ceremonii. Grób, w którym został pochowany wraz z żoną nadal istnieje i można go zobaczyć na londyńskim cmentarzu Highgate.

Ciekawostki

Od jego nazwiska nazwano jednostkę pojemności elektrycznej – farad.