Lustro jako rodzaj zwierciadła

Zwierciadło optyczne z definicji fizycznej to powierzchnia gładka, o nierównościach mniejszych od długości fali świetlnej. Ta właściwość czyni je zdolnym do odbicia większej części światła przy minimalnym rozproszeniu. Jak jednak powstało znane nam lustro? Co je cechuje i jak powstaje obraz odbity? Te informacje zdobędziesz po lekturze tego artykułu.

Czym jest i jak powstało lustro?

Lustro to najbardziej podstawowy rodzaj zwierciadła optycznego. Jak wskazuje sama definicja zwierciadła – jest to gładka powierzchnia, która odbija światło dzięki czemu powstaje odbity obraz przedmiotów, które znajdują się przed lustrem. Jego głównym przeznaczeniem jest oczywiście przeglądanie się w nim osób. Jest ono jednym z najdawniejszych wynalazków człowieka. Jako zwierciadło klasyfikuje się już szlifowane kamienie, które pochodzą z epoki paleolitu. W starożytności powstały zwierciadła wykonane z metali polerowanych, takich jak ołów, srebro czy brąz. Wartym zapamiętania jest, że nadal dominowały one w epoce średniowiecza, pomimo tego, że już w I w. n.e. w Starożytnym Rzymie odkryto technologię, pozwalającą na stworzenie lustra szklanego. Na szersze zastosowanie musiała ona poczekać kilkaset lat i dopiero w XIII w. kolejny raz trafiła do Europy. Ponownego odkrycia mogli dokonać muzułmanie zamieszkujący obszary Hiszpanii, nie jest to jednak do końca potwierdzone. W kulturze chrześcijańskiej upowszechniły się one pod koniec epoki.

W Polsce zwierciadła pokrywano warstwą rtęciową. Ten sposób produkcji dominował aż do 1843r. Później zastąpiono warstwę rtęciową warstwą srebrną, która chroniła lustro przed porysowaniem i dostępem powietrza przez warstwę minii – pomarańczowe pokrycie z tyłu lustra, powstające przy produkcji. Współczesne restrykcyjne regulacje, w kwestii ochrony środowiska, zmusiły producentów luster do zapomnienia o technologii produkcyjnej, wykorzystującej ołów. Obecnie upowszechniona jest metoda tworzenia luster przy pomocy napylania próżniowego glinu.

Charakterystyka obrazu powstającego w lustrze

Obraz, który powstaje w lustrze to obraz pozorny i symetryczny względem płaszczyzny zwierciadła. Mówiąc prościej źródło oraz jego obraz są identycznej wielkości, a ich odległości od zwierciadła są równe. Z tego też powodu jest ono powszechnie wykorzystywane przez nas na co dzień aby ocenić stan naszego wyglądu. Dokładne odzwierciedlenie wzorca pozwala na precyzyjną ocenę stanu wizualnego przedmiotu czy nas samych. Tak charakterystyczne odbicie światła jest możliwie dzięki niemalże idealnie płaskiej powierzchni lustra. Sprawia ona, że padające na nią równoległe promienie światła odbijają się dokładnie w taki sposób, że nadal pozostają równoległe. Dzięki temu jesteśmy w stanie dostrzec obraz, który bardzo wiernie odwzorowuje każdy szczegół obiektu.

Szczególnie ciekawym rodzajem lustra jest lustro weneckie. Ten specyficzny rodzaj szyby widzimy najczęściej w filmach, kiedy to świadek obserwuje przez nie podejrzanych, a Ci nie są w stanie go dostrzec. Jak to się dzieje? Otóż jest skonstruowane tak aby z jednej strony było możliwe widzenie przez nie tego, co znajduje się po przeciwnej stronie. Jednocześnie osoby stojące po drugiej stronie zobaczą jedynie własne odbicie. Dzieje się tak dlatego, że w przeciwieństwie do zwykłego lustra, które nie przepuszcza światła, lustro weneckie pokryte jest z jednej strony dużo cieńszą warstwą metalu i przepuszcza część padającego światła. Ta szczególna właściwość pozwoliła na zapisanie się lustra weneckiego na stałe w popkulturze. A czy ty zastanawiałeś się kiedyś jak powstaje obraz, który codziennie oglądasz, przeglądając się o poranku w łazience?