Pocisk międzykontynentalny

Najbardziej rozpoznawalnym pociskiem balistycznym jest pocisk międzykontynentalny, charakteryzujący się największym zasięgiem pośród pocisków balistycznych. Wykonuję one lot po krzywej balistycznej o parabolicznym kształcie. Korzystają z napędu silnikowego jedynie przez fragment trasy oraz są wyposażone w układ kontroli i naprowadzania. W tym artykule pochylimy się nad działaniem pocisku balistycznego oraz historią jego powstania.

Zasada działania pocisku balistycznego

Lot pocisku balistycznego na etapie wznoszenia odbywa się za pomocą napędu przez jeden lub więcej silników rakietowych, kolejne etapy to efekt wykorzystania energii, jaką nabył pocisk w pierwszej fazie lotu oraz ziemskiej grawitacji. Pociski balistyczne są wykorzystywane do przenoszenia głowic bojowych o charakterze konwencjonalnym lub masowego rażenia. Przedstawiona, podstawowa zasada działania nie ulega zmianie, dlatego też rakietowe pociski balistyczne kategoryzuje się ze względu na ich zasięg. Jest on rozumiany jako maksymalny dystans od miejsca startu do celu, które jest mierzony w linii prostej po powierzchni ziemi. Wiele krajów użytkuje własnych podziałów w tym zakresie, jednakże najbardziej znany jest ten stosowany w Stanach Zjednoczonych. Wyróżnia on cztery podstawowe grupy pocisków, które są ułożone według zasięgu, a także jedną specjalną klasę pocisków, które są wystrzeliwane z okrętów podwodnych.

Pierwszą z kategorii stanowią pociski krótkiego zasięgu, sięgające do 1000 km, wraz z podgrupą pocisków pola walki, osiągających maksymalnie 150 km. Kolejna grupa to pociski średniego zasięgu, zdolne przebyć od 1000 do 3000 km. Następnie wyróżniamy pociski zasięgu pośredniego, z zasięgiem w zakresie od 3000 do 5500km. I finalnie grupa o największym zasięgu, przekraczającym 5500 km to tytułowe pociski międzykontynentalne. Warto również pochylić się nad specjalną kategorią pocisków odpalanych z pokładu okrętu podwodnego. Ze względu na zasięg można by je klasyfikować jako międzykontynentalne, jednakże posiadają one znaczną zdolność do przetrwania pierwszego uderzenia wroga i umożliwiają potajemne ich przenoszenie. Umożliwia to niedostrzeżone przez przeciwnika dostarczenie broni w pobliże granic wrogiego państwa. Pozwala to na ich wykorzystanie w celu atomowego uderzenia obezwładniającego – czyli pierwszego ataku, wyniszczającego infrastrukturę przeciwnika.

Historia pocisków balistycznych

Pierwsze prace teoretyczne dotyczące pocisków balistycznych pojawiły się już w badaniach Konstantego Ciołkowskiego z 1903 roku. Opracował on teorię lotu rakiety z uwzględnieniem zmiany masy. W 1929 roku opublikował kolejną teorię o ruchu rakiet wielostopniowych w ziemskim polu grawitacyjnym. Stworzył on podstawy teorii silnika rakietowego na paliwo ciekłe, pojęcie zastosowania w rakiecie stabilizatora żyroskopowego czy chłodzenia przy pomocy składników paliwa komory spalania silnika rakietowego. Jego projekt zawierał również pomysł na wiele mieszanek paliwowych. Jeżeli mowa jednak o osiągnięciach praktycznych, pionierami stali się Niemcy. Efektem prac zespołu Wernhera von Brauna było opracowanie kompletnej technologii i wprowadzenie na pole walki rakietowego pocisku balistycznego V2. Stał się on pierwszym w historii rakietowym urządzeniem balistycznym, które zostało wykorzystane bojowo. Pocisk ten daleko wyprzedzał osiągnięcia alianckich inżynierów i po wojnie stanowił podstawę dla dalszego rozwoju rakiet nośnych oraz pocisków balistycznych po obu stronach żelaznej kurtyny.