Max Planck

Max Planck (ur. 23.04.1858 w Kilonii, zm. 4.10.1947 w Getyndze) – niemiecki fizyk, który zmienił pojmowanie świata swoimi odkryciami z dziedziny termodynamiki, promieniowania cieplnego, energii i optyki. Sformułował teorię kwantową. Laureat nagrody Nobla.

Max Planck w młodości

Urodził się w Kilonii, jako najmłodszy z szóstki rodzeństwa. Jego ojciec, Johann Planck był profesorem prawa. Jego matką była Emma Patzig, córka księgowego.

Szkołę podstawową Planck rozpoczął w Kilonii. Kiedy skończył 9 lat, rodzina przeniosła się do Monachium, gdzie rozpoczął gimnazjum dla utalentowanych dzieci. Jego nauczyciel matematyki rozpoznał w nim zdolności i zaczął dawać mu dodatkowe lekcje z astronomii i mechaniki. Planck bardzo chętnie się uczył i w niedługim czasie zaczął się również uczyć fizyki.

Max Planck był również dobry z muzyki. Komponował muzykę klasyczną, miał słuch absolutny, dobrze śpiewał i potrafił grać na pianinie oraz wiolonczeli. Stanął więc przed wyborem – zostać kompozytorem, czy naukowcem. Na szczęście dla fizyki, wybrał to drugie.

Mając siedemnaście lat rozpoczął studia na uniwersytecie w Monachium. Jeden z jego profesorów, Philipp von Jolly, zapytany o fizykę odpowiedział mu, że na tym polu praktycznie wszystko zostało już odkryte i wystarczy uzupełnić już tylko niewielkie nieścisłości. Mimo to, Planck zdecydował się studiować fizykę. W późniejszym czasie udowodnił, że jego profesor się mylił. Co ciekawe, w tamtych czasach wielu fizyków podzielało zdanie Jolly'ego.

W czasie swoich studiów Max Planck odkrył, że nie lubi eksperymentów, wolał działać na polu fizyki teoretycznej.

W 1877, Planck spędził semestr na uniwersytecie w Berlinie, gdzie uczył się fizyki od dwóch najlepszych naukowców, Hermanna von Helmholtza i Gustava Kirchhoffa. Planck podziwiał Helmholtza i pod jego wpływem zaczął się coraz bardziej interesować termodynamiką. Rozpoczął własną pracę w tym polu, czytając pracę Rudolfa Clausiusia. Jego teorie wydawały mu się fascynujące i jasne.

Doktorat

Początkiem 1878 roku, Planck wrócił na uniwersytet w Monachium, gdzie końcem roku dostał tytuł magistra. Kilka miesięcy później przedstawił pracę doktorancką, dotyczącą drugiego prawa termodynamiki, co pozwoliło mu zostać doktorem fizyki w wieku 21 lat. Planck w późniejszym czasie powiedział, że sądząc po pytaniach, jakie zadawali mu profesorowie, kiedy bronił swoją pracę, żaden z nich jej nie rozumiał.

W 1879 roku Max Planck przedstawił kolejną pracę na temat termodynamiki, dzięki czemu został doktorem habilitowanym fizyki. W tym samym roku Planck został nieodpłatnie wykładowcą na uniwersytecie w Monachium. W tym samym czasie rozpoczął pracę nad entropią. Ze względu na brak przychodu, nadal mieszkał z rodzicami.

Osiągnięcia Naukowe i Zawodowe

Mając 27 lat został asystentem profesora fizyki teoretycznej na Uniwersytecie w Kilonii, gdzie kontynuował swoje badania nad termodynamiką. Co prawda udało mu się poczynić postępy, ale nie doszedł do niczego wielkiego.

W 1889 roku Planck wrócił do Berlina, aby przejąć posadę po Kirchhoffie, jednak profesorem na tamtejszym uniwersytecie został dopiero w 1892 roku. Studenci lubili jego wykłady, uważali je za interesujące i dobrze poprowadzone.

Planck dokonał swojego wielkiego odkrycia w 1900 roku. W swojej pracy opisał teorię kwantową. Za pomocą równań udowodnił jej prawdziwość. Doprowadził do przewrotu w fizyce, w czasach, kiedy uważano, że wszystko na ten temat już wiadomo. W 1918 roku Planck został nagrodzony za tę teorię Noblem.

Życie Prywatne

W 1887 roku Max Planck ożenił się z Marie Merck, która urodziła mu czwórkę dzieci, Karla, Grete, Emmę i Erwina.

Niestety Marie zmarła na gruźlicę w 1909 roku, syn Karl w 1916, w czasie I Wojny Światowej, Grete zmarła przy porodzie w 1817 roku, tak samo jak Emma w 1919. Najmłodszy syn, Erwin został rozstrzelany przez nazistów w 1945 roku. Był podejrzany o spiskowanie przeciwko Adolfowi Hitlerowi.

Dwa lata po śmierci żony Planck ożenił się z Margą von Hosslin, która urodziła mu jednego syna, Hermanna.

Kiedy naziści doszli do władzy, Planck miał 74 lata i nie czuł potrzeby opuszczenia kraju, mimo faktu, że ubolewał nad sytuacją polityczną kraju.

Max Planck był jednym z profesorów, którzy rozpoznali geniusz Alberta Einsteina. To z jego pomocą w 1914 Einstein przeprowadził się do Berlina.

Kiedy w 1938 naziści przejęli kontrolę nad uczelnią porzucił stanowisko profesora. Mimo wszystko miał nadzieję, że naziści w końcu zrozumieją, że nie tędy droga. Zrozumiał, że tak się nie stanie po egzekucji syna.

W 1944 roku dom Plancka został z niszczony w ataku bombowym. Razem z żoną i ostatnim żyjącym synem przenieśli się do Getyngi, gdzie w 1947 roku zmarł.