Heinrich Hertz

Heinrich Hertz (ur. 22.02.1857 w Hamburgu, zm. 01.01.1894 w Bonn) – niemiecki fizyk, udowodnił istnienie fal elektromagnetycznych, oraz że światło i ciepło są formami promieniowania elektromagnetycznego. Jego badania były podstawą do odkrycia fal radiowych. Był również lingwistą, znał sanskryt i arabski, co w jego czasach było rzadkością.

Młodość

Hertz był najstarszym z piątki dzieci Gustava Ferdinanda Hertza - prawnika i Anny Elisabeth Pfefferkorn - córki lekarza. Mając sześć lat, Heinrich rozpoczął edukację w szkole dr. Wicharda Lange, w Hamburgu – prywatnej szkole dla chłopców, operującej bez wpływu religijnego. Szkoła wprowadziła innowacyjną jak na tamte czasy technikę nauczania, biorąc pod uwagę talenty uczniów i starając się poszerzać ich wiedzę w tym kierunku. Heinrich lubił naukę i był najlepszym uczniem w swojej grupie wiekowej. Dr. Lange w swojej szkole nie nauczał łaciny i greki, wymaganych, aby studiować fizykę, lub matematykę, co nie przeszkadzało młodemu Hertzowi, ponieważ chciał zostać inżynierem, do czego języki obce ni były potrzebne.

Mając piętnaście lat Heinrich opuścił szkołę i kontynuował edukację w domu, dochodząc do wniosku, że chce zostać naukowcem. Uczył się łaciny i greki. Wtedy właśnie odkrył swój talent językowy. Profesor lingwistyki, który nauczył Hertza postaw arabskiego powiedział jego rodzicom, aby posłali go na orientalistykę, ponieważ nigdy wcześniej nie spotkał nikogo o takim talencie do języków.

W wolnym czasie Heinrich Hertz nauczył się obsługiwać tokarkę. Budował modele i coraz bardziej skomplikowane narzędzia, jak na przykład stetoskop. Używał go do przeprowadzania badań fizycznych i chemicznych.

Mając siedemnaście lat wrócił do nauki języków klasycznych, przygotowując się do egzaminu wstępnego na uniwersytet. Po ukończeniu szkoły zmienił jednak zdanie, postanawiając, że zostanie architektem. Wyjechał do Frankfurtu, gdzie został uczniem architekta. W wolnym czasie czytał książki o fizyce po niemiecku i w starożytnej grece. Architektura szybko mu się znudziła.

W 1876, mając dziewiętnaście lat przeprowadził się do Dresden i rozpoczął studia inżynierskie. Po kilku miesiącach dostał list z wezwaniem do armii, gdzie spędził obowiązkowy rok. Dyscyplina w wojsku bardzo mu się podobała, ale reszta go nudziła.

Osiągnięcia Zawodowe i Naukowe

Po opuszczeniu wojska, Hertz przeprowadził się do Monachium, gdzie w październiku 1877 roku postanowił znów wrócić do studiowania inżynierii. Porzucił ją jednak miesiąc później, dochodząc do wniosku, że ponad wszystko chce zostać fizykiem. Dostał się na uczelnię w Monachium, gdzie studiował matematykę, fizykę i chemię. Po roku nauki przeniósł się do Berlina, ponieważ tamtejszy uniwersytet miał lepszą placówkę badawczą. Niedługo później uczelnia ogłosiła konkurs, oferując nagrodę temu, kto znajdzie odpowiedź na pytanie, czy prąd elektryczny ma masę. Hertz postanowił spróbować. W sierpniu 1879 roku zgłosił swoją pracę i w niedalekim czasie wygrał złoty medal, czym zwrócił na siebie uwagę innych fizyków.

W 1880 zakończył naukę ze stopniem doktora. Jego praca doktorancka dotyczyła indukcji elektromagnetycznej. Przez kolejne trzy lata pracował dla swojego byłego wykładowcy, profesora Helmholtza. Opublikował w tym czasie piętnaście prac.

W późniejszym czasie dostał posadę jako wykładowca fizyki teoretycznej na uniwersytecie w Kielu, gdzie pracował nad teorią elektromagnetyzmu Maxwella. Rezultatem była praca naukowa porównująca teorię innych fizyków z teorią naukowca. Uprościł w niej równania Maxwella i ostatecznie stwierdził, że jego odkrycia są najbardziej obiecujące.

W 1885 roku Hertz zatęsknił za fizyką eksperymentalną i przeniósł się na uniwersytet w Karlshure, gdzie mając 28 lat dostał posadę profesora. Na początku nie wiedział od czego zacząć. Postanowił poddać teorię Maxwella eksperymentom. Po miesiącach bezowocnych badań był gotów zrezygnować. Wszystko zmieniło się w październiku 1886 roku. Pokazując studentom iskry zaczął rozmyślać o nich i ich zachowaniu w obwodach. Po serii badań odkrył, że iskry wprawiały w wibracje druty, między którymi się poruszały. W listopadzie tego samego roku, Hertz wykorzystał wyniki swojej pracy, aby zbudować oscylator, co doprowadziło do odkrycia przez niego fal radiowych i potwierdzenia teorii Maxwella. Mimo to, Hertz uważał, że ego odkrycie nie będzie miało zastosowania, o czym napisał w swoim dzienniku.

W 1887 roku rozpoczął badania nad nowym zagadnieniem. Odkrył, że metal poddany działaniu ultrafioletu szybciej traci ładunek. Zapisał i opublikował swoje badania, mając nadzieję, że ktoś inny będzie w stanie to wyjaśnić. Zjawisko zostało nazwane efektem fotoelektrycznym i zostało rozwiązane dopiero przez Einsteina, za co został nagrodzony Noblem.

Życie Prywatne

W 1886 roku Heinrich Hertz poślubił Elisabeth Doll. Mieli dwie córki, Johannę i Mathilde. Mathilde została znanym biologiem, dokonując ważnych odkryć na temat sposobu, w jaki zwierzęta rozwiązują problemy.

Mając 35 lat Heinrich Hertz zaczął doświadczać migren. Lekarze przeprowadzili na nim kilka operacji. Mimo to, jego stan się pogarszał. Zmarł mając 36 lat. Przyczyny jego śmierci nie są do końca znane. Prawdopodobnie przyczyną był ziarniak Wegenera, lub nowotwór kości.

Ciekawostki

W 1930 roku jednostka częstotliwości została nazwana hertzem, aby upamiętnić jego wkład w odkrycie fal radiowych.